Neymiş Bizi Değiştirecek?

Ölümlere aşina bir coğrafyanın insanıyım.

Yürüdüğüm sokaklardan, baktığım binalara kadar

her yer ölülerle dolu.

Özellikle Üsküdar’da ne vakit beklesem

gözümü ölümden başka bir şey bürümez.

Mimar ataların, inşaatçı torunlarıyız sonuçta.

Arşa kafa tutan binaların arasına baktığım vakit,

her gün bir kez daha öldüğünü görürüm

Aziz Mahmut Hüdayi’nin, Mihrimah Sultan’nın, Valide-i Atik’in.

Benim de onların ölümüne eşlik ettiğim zamanlar oldu çoğu kez.

Tekrar yaşamak için seninle gülerek öldüğümüz oldu çoğu kez!

Yine öldüğüm bir günün sabahı

Şehrin kirli sokaklarına sinsi sinsi yağan yağmurun altında

yıkandığım bir günün talihsiz zamanı.

Hiç kimse öldüğü yerde sonsuza kadar kalamaz,

ben de kalamadım

Ne yok ki gülüşlerinle suladığım şu çorak topraklarımda

Merkez Efendi’den, tramvayın kalabalığına

Motorların bağrışından, kafasını tutamayıp tanımadığı omza uzananlara kadar

Hem çıkar mı, terk eder mi aklımın en güzel koltuğuna oturan

Efsaneler fışkıran gözler, efsaneler dökülen eller

Sıyrılır mı aklım ince bir forvet gibi?

Geceleri severdim hep,  

Dizinin dizime, yüzünün yüzüme, kokunun kokuma değdiği

Geceleri severdik hep,

penceremin ardında olay çıkaran

tüm bilinmezliğini gözlerinden okuduğum

seni sevmeyi muhteşem bir deliliğin kapısı gibi aralayan geceleri,

belinde altı patlar, elinde satır

yerdeki cam kırıklarını parmak uçlarına yüzük gibi takmış

şu serseri mayın gibi koşarak gelen zaman mı değiştirecek?

Söylesene bizi ne değiştirecek?