Racon

Kuyusu gözlerinse eğer bir damlacık suyun,

git gide tenleşiyorsa sıcağında avcunun,

pembeleşmiyorsa hala vicdanın ziyanıma,

boş yere rahmet olma çatlaklarına çölümün.

Ben hariç, yağmura ismin sayıklatmaz ölümün...

Deniz, tuzlu dudaklarıyla şehvet köpürse de,

gökle mavileşerek esseler de yokluğunu,

soğukluğuna sinmiş şu tatlı haytalığının

boynunda bir fahişenin dil izi olacağım,

nefesimi duman duman oradan soluyacağım...

Düşer gibi nostaljik bir İstanbul jargonundan,

göğsümde serinleyen galata esintisini,

serkeş fiyakama nezih bir meze farz edince,

ince abilerin dilince seveceğim seni,
üzeceğim, sevgi sokağında racon keseni...