Abimin içi yanıyor
kar taneleri acı çekerek erimemek için,
abimden kaçıyor
ben yatağımdan kalkıp
sadece sigaramı yakıyorum
metrobüslerde hayat kitleniyor
insanlar nefret depoluyor
mermiler cevriyeyi özlüyor
bir annenin askere giden
oğlunu özlediği gibi
beyinler iyi niyetlerinden
istifa ediyor
hücreler organlara
nefret mailleri yolluyor
atletler çamaşır makinelerinden
simsiyah çıkıyor
ben sigaramın sonuna geliyorum
Cevriye yemeğin tuzunu
fazla atınca anlıyor her şeyi
ama iş işten geçiyor.
....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder